Bir Ünlünün Bayramlık Sevinci

Merhaba;

Bundan yıllarca önce yaşadığım ama hiç bir zaman aklımdan çıkaramadığım, her bayramda tekrar tekrar yaşadığım bu anıyı sizlerle paylaşmak istiyorum.


Ramazan bayramına birkaç gün kalmıştı, 13 yaşına yeni girmiştim, Annem vefat edeli 5 yıl olmuştu. Kendimi bildim bileli her bayram, benim için sevinçten daha çok hüzün dolu olurdu.


Arkadaşlarım ve komşularımızın çocuklarına babaları bayramlıklar alırken bizim evde bayramlık diye bir durumun olmaması beni hüzünlendirirdi.

Herkes bayramlıkları ile babalarının elinden tutup bayram namazına giderken, ben bir gün önce giydiğim elbiselerimi giyip babamın arkasından boynu bükük bir şekilde camiye giderdim.


Gittiğimiz camide gözlerim yaşlı bir şekilde bayramlıklarını giymiş çocukları izlerken, bir yandan da arkadaşlarımla karşılaşmamaya çalışırdım.


Babamın sabit bir işi yoktu. Bir gün inşaatta, başka bir gün tarlada çalışırdı ama çoğu zaman iş bulamaz eli boş geri gelirdi evimize.

Annem hayatta iken bir defa bayramlık giydiğimizi, annemin bir yerlerden bize bayramlık alıp geldiğini hatırlıyorum. O günden sonra hiç bayramlığımız olmamıştı.


Kardeşim Zeynep annem öldüğünde 4 yaşındaydı, benim zar zor hatırladığım o bayramlığı onun hatırlama imkânı hiç yoktu. Bana söylemese de onunda komşu çocuklarına özlemle baktığını hissedebiliyordum.


Ama bu sefer karar vermiştim. Bu bayram farklı olacaktı, babama mutlaka bayramlık aldıracaktım. Kardeşim Zeynep’i de ikna ettim ve babamın akşam eve dönmesini bekleme başladık.

İftara birkaç saat kala babam eve geldi. Eve girişinden bugün iş bulamadığı her halinden belliydi.

Sıkıla sıkıla Zeynep ile birlikte babamın yanına vardık.