Boşanmak İsteyen Kocaya Karısının Verdiği İbretlik Ders

Bir gece eve geç geldim. Eşim, akşam yemeği için masayı hazırlarken elini tuttum ve “Boşanmak istiyorum” dedim.
Sözlerimden alınmışa benzemiyordu. Sanki benden böyle bir hareket bekliyormuş gibiydi.


Sakince nedenini sordu. Cevap vermek istemedim. Bu, onu kızdırdı. Çatal ve kaşıkları fırlatarak bana “Sen adam değilsin!” dedi. O gece hiç konuşmadık.

O gece ilk defa aynı evde ayrı ayrı yatmıştık, gözüme uyku girmiyordu, büyük bir ihtimalle eşimde o gece sabaha kadar uyuyamamıştı.


Evliliğimizin bitmesinin ardındaki nedeni bilmek istiyordu. Bense tam olarak ne cevap vereceğimi bilemiyordum.


Kalbimi Jane’e kaptırmıştım. Artık eşimi sevmiyordum. Ona acıyordum! Derin bir vicdan azabı içerisinde, evi, arabayı ve şirket hisselerinin 30%’unu alabileceğine dair bir boşanma anlaşması hazırlattım.

Avukatımın hazırladığı sözleşmeyi okuduktan sonra içim biraz rahatlamıştı, bu sözleşmeye kim olsa tamam der diye içimden geçirdim.


Görür görmez anlaşmayı yırtıp attı. On yıldır hayatıma ortak olan kadın artık bir yabancıydı. Harcadığı zaman ve verdiği emeğe acıyordum. Ama söylediklerimi geri alamazdım.


Bir gün yanımda bağırarak ağladı. Aslında bu tepkiyi ilk kez boşanmak istediğimi söylediğimde bekliyordum ondan. Boşanma fikri artık daha gerçekçi geliyordu.

Yine bir gece eve geç geldim. Masanın üstünde bana yazdığı bir yazıyı gördüm. Yemek yemedim. Hemen uyumaya gittim.


Sabah kalktığımızda eşimin kararı değişmişti, acaba onun kararını değiştiren ne olmuştu ki?